Κ ι θ ά ρ α - Τα κάστρα τα παλιά

Απόψε νύχτωσα ξανά στα κάστρα τα παλιά
Σ’ αυτά που έφτιαχνα παιδί με την υγρή την άμμο.
Ο φόβος καίει σαν φωτιά το αγέρι όταν φυσά
Μήπως το κύμα θα τα βρει και θα τα ρίξει χάμω.

Περάσαν χρόνια και καιροί μα η μνήμη δεν ξεφτά
Τα βράδια πάντα τριγυρνώ κι αρματώνω κάστρα.
Τι κι αν μου έμαθε η ζωή και η άγρια νοτιά
Πως πάντα αυτά θα πέφτουνε σαν μιας ευχής τα άστρα.

Μα έτσι είναι και οι ψυχές˙ φοβούνται το νοτιά.
Ούτε τα λόγια τα πικρά μάθαν να νταγιαντάνε.
Γυρνούν κοντοπαντέλονες στην άμμο την ξανθιά
Και κάστρα χαλαλίζουνε γι’ αυτούς που αγαπάνε.

Χρήστος Σταυρακούδης

nyctodos@yahoo.gr