Κ ι θ ά ρ α - Κωστής Μαραβέγιας - Είναι η μουσική μια καλή αφορμή για αλλαγή

Συνέντευξη στην Κατερίνα Πατεράκη (katpat@ath.forthnet.gr)
Φωτογραφία: Xavier Hallauer

«Είναι η μουσική, μια καλή αφορμή για αλλαγή»

Ο Κωστής Μαραβέγιας, είναι ένας σύγχρονος πολίτης του κόσμου.
Με το ακορντεόν του, την εκρηκτική του παρουσία επί σκηνής και τα γλυκόπικρα τραγούδια του για αποσκευή, μας ξεναγεί στον πολύχρωμο κόσμο του: στην Ιταλία, την Ελλάδα, στις αβίαστα λυρικές του μελωδίες αλλά και στα λευκά κελιά της Τουρκίας, στα λόγια μιας προσφυγοπούλας από τη Γάζα, και στην πολυπολιτισμική κοινωνία που ο ίδιος ονειρεύεται. Με τη ματιά του νέου ανθρώπου, που παίρνει θέση, μελαγχολεί, αλλά δεν απελπίζεται. Εκπέμποντας μαζί με «ραδιοπειρατές» από όλη τη Γη, με την ελπίδα «να φτάσουν τα τραγούδια του στις καρδιές των ακροατών».

Τον είχα δει ζωντανά, και ομολογώ ότι εντυπωσιάστηκα.
Αεικίνητος και κεφάτος επί σκηνής, πρόγραμμα με τραγούδια απ όλο τον κόσμο, μέχρι και καντάδες έκανε στο κοινό! Αναρωτιόμουν γιατί δεν έγινε πασίγνωστος. Είχα μεγάλη περιέργεια να τον γνωρίσω. Και να σας τον γνωρίσω.
Τον συνάντησα για τη συνέντευξη, ένα απόγευμα με φοβερή βροχή. Γελαστός και οικείος, με κέρασε τσάι, ιστορίες και κουβέντα από καρδιάς.
Κυρίες και κύριοι … ο Κωστής Μαραβέγιας!

Φαίνεται, πως ανήκεις στις περιπτώσεις των ανθρώπων που «από αλλού ξεκίνησαν κι αλλού η ζωή τους πάει». Το βιογραφικό σου είναι ταξιδιάρικο. Από το Αγρίνιο και τα ωδεία, φεύγεις στην Ιταλία, στο Μπάρι για σπουδές Στατιστικής. Εκεί, το ‘96, δημιουργείς ένα πολυεθνικό σχήμα τους Χ-DARAWISH και αρχίζεις περιοδείες. Πες μου τα εσύ.

Ξεκινήσαμε από το πανεπιστήμιο, μια παρέα φοιτητές, Έλληνες, Ιταλοί, Άραβες. Εντελώς παρεΐστικα αρχίσαμε να παίζουμε μουσική, εστιάζοντας κυρίως σε παραδοσιακά ακούσματα προσπαθώντας έτσι, να δείξει ο καθένας στους υπόλοιπους κάτι από τις ρίζες του. Όλα αυτά γινόντουσαν σε μπαρ, σε φοιτητικά πάρτυ. Πώς εδώ πηγαίνετε σε ρεμπετάδικα, ε, αντίστοιχα εμείς πηγαίναμε σε ιταλικές μπυραρίες και παίζαμε ένα αραβοελληνοιταλικό ρεπερτόριο. Εκεί, μας άκουσε ένας μάνατζερ, ο οποίος μας πρότεινε να συνεργαστούμε αρχικά σε επίπεδο τοπικό, αργότερα σε μικρά φεστιβάλ ανά την Ιταλία.
Τότε συναντηθήκαμε με μια παρέα άλλων μουσικών -με εμπειρία στη World Music- και φτιάξαμε τους X-Darawish. Σε ένα ταξίδι μας στην Ελλάδα το 1997, πήραμε μέρος στο διαγωνισμό του Ωδείου Φίλιππος Νάκας και του ROCK FM, βγήκαμε πρώτοι, κάναμε συμβόλαιο με την FM Records και κυκλοφορήσαμε το δίσκο στην Ελλάδα και την Ιταλία...Έτσι ξεκίνησαν συναυλίες, πολλά φεστιβάλ. Φαντάσου, τα καλοκαίρια μπαίναμε σε ένα βανάκι γεμάτο όργανα, και ξεκινούσαμε συναυλίες από τη βόρεια Ιταλία ως τη Σικελία.

Από τη στατιστική στη μουσική. Αντιφατικό ακούγεται.

Η θεωρία λέει, ότι τα μαθηματικά έχουν μεγάλη σχέση με τη σύνθεση και τη μουσική. Κοίτα, η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Γιατί η μουσική είναι τέχνη ενώ τα μαθηματικά όχι.
Μέχρι πρότινος μου άρεσε η διπλή ιδιότητα, αυτή η «διπλή ζωή της Βερονίκ»! Το πρωί συμμετείχα σε μια ερευνητική ομάδα του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το απόγευμα σπίτι μου να γράφω τραγούδια και το βράδυ στο λαιβ. Με τον καιρό όμως με κούρασε, οπότε διάλεξα μόνο τη μουσική.

Αυτή η Ελληνοαραβοιταλική σύμπραξη, αποτελούσε τολμηρό εγχείρημα εκείνη την εποχή ακόμη και για το εξωτερικό. Δεν ήταν «της μόδας» το έθνικ. Όμως κάνατε δυο CD και μάλιστα το «una fatsa μία ράτσα» πούλησε 15.000 αντίτυπα. Τι συνέβαλε πιστεύεις περισσότερο σ’ αυτή την επιτυχία, μήπως η ίδια η διαφορετικότητα;

Σε μια μεγάλη χώρα σαν την Ιταλία κάναμε σχετική επιτυχία, μην τρελαθούμε! Εκεί που μπορείς να πεις ότι ήμασταν πράγματι πρωτοπόροι, ήταν στο χώρο της World Music. Το να πουλήσει τόσους δίσκους ένα εναλλακτικό συγκρότημα με στίχο ελληνικό και αραβικό, δεν ήταν εύκολο. Πιστεύω, πως περισσότερο συνέβαλε η πρόταση μας για κάτι νέο, αυτή η πολιτισμική σύμπραξη, καθώς και το πολύ δυνατό live που κάναμε.
Κοίτα, η διαφορετικότητα είναι από μόνη της ελκυστική. Πάντα μας ενδιαφέρει να την ανακαλύπτουμε. Αλλά, αν η σύμπραξη δεν λειτουργεί ως δημιουργική έκφραση και δεν έχει λόγο ύπαρξης, τότε την απορρίπτουμε. Κάποιο θα την απέρριψαν. Ευτυχώς σε ένα μεγάλο μέρος του κοινού η δικιά μας σύμπραξη άρεσε, και μάλιστα έγινε και τάση τότε.
Σήμερα βλέπεις αυτό το fusion στη World music, υπάρχει μια τάση να παντρέψουμε την παράδοση με το παρόν, έχει γίνει μόδα ναι, με όλα τα αρνητικά που συνεπάγεται η μόδα, αλλά πολλές φορές βγάζει και διαμάντια. το Μπραζιλέρο του Πορτοκάλογλου, ας πούμε, έχει πολύ δυνατά στοιχεία. Αυτό το electro με το κρητικό, έχει άλλο ήχο, δικό του.

Η διασκευή του «Βασιλικού» με τη συμμετοχή του Σαλέα, που χαρακτηρίστηκε από κριτικούς ως «ένα μικρό ανεξήγητο θαύμα», πως σου ήρθε;

Σαν πείραμα. Η παραδοσιακή μας μουσική έχει βασικό χαρακτηριστικό, το ότι πολλές φορές αρμονικά βασίζεται σε ένα μόνο τρόπο. Χρησιμοποίησα τη πεντατονική κλίμακα του «Βασιλικού» και την εναρμόνισα δυτικότροπα με μια τζαζ αισθητική και λογική. Το τραγούδι έχει συμπεριληφθεί σε συλλογές του εξωτερικού, σε airplay ευρωπαϊκών ραδιοφώνων όπως το Βελγικό Multi Kulti, γαλλικό RFI, πήγε πολύ καλά.

Σε είδα live και είσαι γνήσιος performer, έχεις πολύ έντονη παρουσία στη σκηνή, μέχρι και καντάδες κάνεις στο κοινό! Διάβασα ότι συμμετείχες σε πάνω από 200 φεστιβάλ, με κορυφαίο το Dranouter Folkfestival του Βελγίου το 1999, όπου εμφανίστηκες δίπλα σε ονόματα όπως ο Nicκ Cave. Εντυπωσιάστηκα!

Και μένα με εντυπωσίασε, δεν το πίστευα!
Αυτό που θυμάμαι πιο έντονα ήταν η άφιξη στο Βέλγιο, δεν είχα ξαναδεί ποτέ μου τέτοια διοργάνωση, τριήμερο φεστιβάλ με πάρα πολλούς καλλιτέχνες, Levellers, Afro Celt Sound System, Nick Cave, ήταν απίστευτο όλο αυτό που είχε στηθεί εκεί. Το αστείο ήταν ότι την επομένη επιστρέψαμε Ιταλία και φύγαμε την ίδια μέρα να παίξουμε σε ένα Ελληνόφωνο χωριό της Καλαβρίας με 15 μόνιμους κατοίκους και θεατές... 50! Κυριολεκτικά στο πουθενά, ρεύμα μετά δυσκολίας, δεν έφτανε το βανάκι γιατί δεν είχε δρόμο και ήρθανε με ένα 4Χ4 να μας πάρουνε, απίθανο σκηνικό. Αλλά εκεί στο πουθενά είχε πολιτιστικό δρώμενο! Βέβαια τώρα έχουν αρχίσει και τα κόβουνε και φέτος ο Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε κι άλλη μείωση..

Μετά από όλη αυτή την επιτυχημένη πορεία στην Ιταλία είναι περίεργο που επέλεξες να γυρίσεις στην Ελλάδα.

Κοίτα είχα ένα φοβερό δίλημμα! Ανυπότακτος και Ιταλία ή νόμιμος και Ελλάδα; (γέλια) Προτίμησα το δεύτερο. Βέβαια, αρχικά αυτή η αλλαγή, από τις συναυλίες και το «χαιλίκι» να πας φαντάρος ήταν ψιλοσόκ! Μετά βέβαια, συνήθισα τόσο, που άρχισα να επικεντρώνομαι μόνο στα Ελληνικά δρώμενα.
Πάντως, μετά το στρατό, βρέθηκα σε μία ατυχή περίοδο δισκογραφικά. Δεν έδιναν πλέον χρήματα οι δισκογραφικές σε παραγωγές, γι αυτό κι εγώ προσπάθησα να εφοδιαστώ με ό,τι μπορούσα από μόνος μου, έφτιαξα ένα στουντιάκι για να υλοποιώ τις ιδέες μου μέχρι ενός σημείου, έπειτα ανέλαβε η δισκογραφική.

Έτσι βγήκε ο «Ραδιοπειρατής». Ένας multi culti δίσκος, με σαφές προσωπικό στίγμα όμως. Το ομώνυμο τραγούδι, είναι πρακτικά μια εκπομπή, πολύ πρωτότυπο. Αλήθεια, γιατί ραδιοπειρατής;

Ο δίσκος βγήκε με χίλιες δυο δυσκολίες, αυτή την κατάσταση που σου περιέγραψα πριν στη δισκογραφία, χωρίς μεγάλη ελευθερία επιλογών ως προς τις συνθήκες και αισθάνθηκα την ανάγκη να επικοινωνήσω μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτά που αισθάνομαι και με απασχολούν. Ήταν σαν μια πειρατική εκπομπή στα μεσαία, που όποιος συντονίστηκε, με ακολούθησε και στην πορεία. Κι ευτυχώς, ήταν αρκετός κόσμος. Είναι και το αγαπημένο μου τραγούδι στο δίσκο, ήμουν πολύ συγκινημένος και όταν το 'γραψα και όταν το τραγούδησα. Ραδιοπειρατής μαζί με άλλους που εκπέμπουν ελπίδα και όνειρο…Στο τέλος του τραγουδιού ακούγονται φωνές αληθινών ραδιοπειρατών από διάφορα μέρη της γης. Ήρθα σε επικοινωνία μαζί τους για να χρησιμοποιήσω τις φωνές τους, κάτι που δέχθηκαν με ενθουσιασμό.
Άλλωστε, το ραδιόφωνο πάντα μου άρεσε και νοσταλγώ, βλέποντας όλο αυτό το μπάχαλο στα μήντια, αυτές τις παλιές μέρες, που ενώ αισθανόμασταν ότι δεν υπήρχαν πολλές επιλογές, τελικά πόσο πιο ωραία και εμπνευσμένα ήταν τα πράγματα. Ενώ τώρα, που υπάρχει πλουραλισμός, τρώμε τα πιο πολλά σκουπίδια!

Τώρα όταν τον ακούς νιώθεις να σε αφορά;

Ναι. Αν και αισθάνομαι ότι μπορεί να ήμουν και λίγο αφελής ως προς τον τρόπο έκφρασης σε συγκεκριμένα σημεία του δίσκου. Ας πούμε, το ΡΑΔΙΟ ΓΕΝΟΒΑ, είχε μέσα samples από τις διαδηλώσεις στη Γένοβα, ήταν βίαιο καλώς ή κακώς. Ήμουν τότε 27 χρονών, μόλις είχα γυρίσει από την Ιταλία, είχα πάρει μέρος στα γεγονότα, φορτισμένος από πρόσφατα καθοριστικά γεγονότα όπως πόλεμοι, τρομοκρατία. Δεν το αναιρώ. Σήμερα ίσως να μην το 'κανα με τόσο αιχμηρό και άμεσο τρόπο.

Και το «Να μη λυγάς», σε στίχους του Ναζιμ Χικμετ είναι αιχμηρό.

Μου άρεσε πολύ αυτό το ποίημα. Ο τρόπος που γράφτηκε, μέσα από τη φυλακή, σε αντίθεση με την αισιοδοξία που εκπέμπει, με συγκίνησε πολύ. Με είχε απασχολήσει πολύ τό θέμα με τα λευκά κελιά καθώς και η Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Ήταν μια καλή αφορμή να κάνω ένα τραγούδι, από έναν Τούρκο ποιητή, που –ειρωνεία- τόσα χρόνια πριν, μίλησε για ένα θέμα που ακόμη δεν έχει λυθεί στην Τουρκία!

Στην ουσία, αγγίζοντας θέματα όπως το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης, το παλαιστινιακό, διαδηλώνεις την πολιτική σου θέση, απλά με τελείως άλλη μορφή από αυτή που έχουμε συνηθίσει. Άρα θεωρείς χρέος του καλλιτέχνη να καταπιάνεται με την σύγχρονή κοινωνική πραγματικότητα.

Όχι απλά χρέος, για μένα είναι ανάγκη, για να μπορώ να είμαι καλά με τον εαυτό μου. Δεν ξέρω αν στην πορεία θα ναι μόνο μέσα από ένα άμεσα πολιτικό τραγούδι. Ο τρόπος ίσως να αλλάξει, αλλά σίγουρα ποτέ δεν θα πάψω να διαδηλώνω είτε μέσα από το τραγούδι είτε μέσα από μια συνέντευξη ή ένα live. Θεωρώ, ότι όλοι οι άνθρωποι οφείλουν και να ασχολούνται και, αν έχουν μία δημοσιότητα ακόμη περισσότερο, να θίγουν αυτά που συμβαίνουν γύρω τους. Θεωρώ απαράδεκτους αυτούς που κλείνονται σε ένα ερωτικό κλισέ και ξαφνικά μπαίνουν στη σόου μπίζνες και δεν μπορούν να πάρουν θέση για γεγονότα σημαντικά.

Σχολίασέ μου λοιπόν τα πρόσφατα γεγονότα στη Γαλλία. Ξεκινά μια περίοδος επαναστάσεων στις μητροπόλεις, που δεν κατάφεραν να αφομοιώσουν τους μετανάστες;

Με προβλημάτισαν πάρα πολύ. Θέλησα να είμαι ακόμη πιο μετριοπαθής στις κρίσεις μου, να δω τα πράγματα λίγο πιο ψύχραιμα, αν θες.
Σίγουρα απορρίπτω κάθε μορφή βίας και δεν συμφωνώ καθόλου με τέτοιου είδους τακτικές. Δυστυχώς όμως, η ανωριμότητα που έχουμε ως άνθρωποι, οδηγεί στο να βρίσκουμε στην επιφάνεια την εύκολη αιτία των προβλημάτων. Τα προβλήματα αντιμετωπίζονται στη ρίζα τους.
Ναι, αυτά τα παιδιά έχουν δίκιο να διαμαρτύρονται, γιατί ζουν απομονωμένα τα τελευταία 30 χρόνια στη Γαλλία, γιατί η ανεργία μαστίζει στις υποβαθμισμένες γειτονιές τους, γιατί η Γαλλία έκανε όσα έκανε στην Αλγερία, με αποτέλεσμα να μεγαλώσουν γενιές ολόκληρες με μίσος κατά των Γάλλων...
Το πρόβλημα ξεκινά από τη βάση του, κι αν δεν αλλάξει η κοινωνική πολιτική, ίσως να υπάρξουν μεγαλύτερα προβλήματα και σε άλλες χώρες. Γιατί και εδώ αισθάνομαι μια ρατσιστική αντιμετώπιση των ξένων, το βλέπω στο λεωφορείο, από το πώς θα μιλήσουν στον Αλβανό που θα μπει, το οσφραίνομαι γύρω μου. Εκβιάζεται μια ξενοφοβία και με πολύ άσχημο τρόπο. Και για άλλοθι γενικεύουμε, «τόσα κάνανε οι Αλβανοί». Αυτού του είδους οι γενικεύσεις είναι επικίνδυνες και με φοβίζουν πολύ…

Λες «αν μιλούσα για επαναστάσεις στη σημερινή εποχή θα φαινόμουν ρομαντικός και γραφικός. Για αυτό μιλάω για αλλαγές». Αλλά και στα τραγούδια σου, καταπιάνεσαι με θέματα σκληρά όμως υπάρχει μια διάχυτη αισιοδοξία, εκπέμπουν μια ελπίδα.
Πιστεύεις ότι έτσι μπορείς να αφυπνίσεις κόσμο;

Το πιστεύω απόλυτα. Η τέχνη έχει το προνόμιο να συγκινεί τους ανθρώπους. Κι ο άνθρωπος όταν συγκινείται, είναι πιο εύκολο να αλλάξει πράγματα και μέσα του και γύρω του. Είναι λοιπόν η μουσική, μια καλή αφορμή για αλλαγή.

Τελικά γιατί γράφεις τραγούδια;

Μάλλον, γιατί αυτό μπορώ να κάνω καλύτερα από τ’ άλλα! Στ’ αλήθεια, μαγεύομαι και αισθάνομαι ολοκληρωμένος, αποκλειστικά και μόνο όταν βρίσκομαι σε μια σκηνή και παίζω. Μόνο τότε αισθάνομαι ότι είμαι σπίτι μου, έτσι με ξέρω. Οπότε ένας καλός λόγος να είσαι στη σκηνή, κάνοντας αυτό που θες, είναι να γράφεις τραγούδια. Αλλά αν μου έλεγες ότι θα γράφω τραγούδια, θα βγάζω δίσκους αλλά δεν θα εμφανίζομαι live, θα προτιμούσα να ασχοληθώ με κάτι διαφορετικό! Μου αρέσει η άμεση επαφή με το κοινό!

Πάντως, ενώ για το Ραδιοπειρατή γράφτηκαν εξαιρετικές κριτικές, μίλησαν για «νέο αίμα», δεν έχεις γίνει γνωστός στον περισσότερο κόσμο. Οφείλεται νομίζεις, στο ότι δεν εντάσσεται κάπου μουσικά;

Είδες τι τύχη έχω; Υπήρξε αμηχανία. Από τους δισκοκριτικούς, από τη δισκογραφική από τα ραδιόφωνα…Πού να το κατατάξουν; «Εθνικ; Έχει και έθνικ, αλλά έθνικ δεν είναι. Έντεχνο; Μα, παραέχει αμεσότητα...» Είναι σαν το παιδί που, επειδή ντύνεται περίεργα και διαφορετικά, δεν το κάνουν εύκολα παρέα στο σχολείο. Για να πείσω το ευρύτερο κοινό σε αυτό που κάνω, να γίνω ας πούμε... κατηγορία, που να είναι λίγο έθνικ, λίγο έντεχνο αλλά εξωστρεφές και λίγο μελαγχολικό και αφελές ενίοτε αν θες, πιστεύω ότι χρειάζεται χρόνος. Χρόνος και υπομονή.
Ήμουν τυχερός όμως, γιατί υπήρξαν σημαντικοί άνθρωποι που εκτίμησαν τη δουλειά και την πρότασή μου. Ο Διονύσης Σαββόπουλος με άκουσε, του φάνηκε ενδιαφέρον αυτό που κάνω και με προσκάλεσε για συνεργασία. Πρώτα στο Ηρώδειο και σε μια σειρά συναυλιών το καλοκαίρι του 2004 και ακολούθως φέτος το καλοκαίρι στην παράσταση Αχαρνής και Πλούτος που έλαβε χώρα σε Ελλάδα, Αυστρία και Ιαπωνία. Ο Σαββόπουλος υπήρξε ένα μεγάλο κεφάλαιο για την πορεία μου και μια δυνατή εμπειρία!

Στη δική σου περίπτωση, και το λέω γιατί φαίνεσαι να αποτελείς «είδος» από μόνος σου, ταιριάζει η διαπίστωση της δημοσιογράφου Στέλλας Βλαχογιάννη, «αυτό που συμβαίνει στη δισκογραφία είναι ένα μικρό δείγμα ενός ευρύτερου προβληματικού πλαισίου. Το μόνο νόμιμο ναρκωτικό είναι η … ομοιομορφίνη».

Ομοιομορφίνη, χα! Τέλειο! Δίκιο έχει. Είναι και χαρακτηριστικό της εποχής, η μαζική τάση σε όλους τους τομείς. Το λεγόμενο ρεύμα. Πιστεύω είναι σημάδι συντηρητισμού. Λίγο να παρεκκλίνεις την έβαψες. Λες να ιδρύσουμε κέντρο αποτοξίνωσης ομοιομορφινομανών και να κλειστούμε όλοι μέσα; Μπορεί να βγει κάτι πιο ενδιαφέρον!

Εσένα τι σε ενοχλεί πιο πολύ γύρω σου;

Υπάρχει κρίση αισθητικής. Και δεν συμβαίνει μόνο στη μουσική, το παρατηρείς παντού! Στην αρχιτεκτονική ενός νεόδμητου κτιρίου στο κέντρο της πόλης, στη μουσική, στον κινηματογράφο... παντού. Ζούμε μια σκληρή και χρονοβόρα καθημερινότητα που δεν μας αφήνει χρόνο να ασχοληθούμε με την αισθητική. τη γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια και τελικά συνηθίζουμε στην ασχήμια.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για ωραία πράγματα, για μουσική. Τι μουσική ακούς;

Μ αρέσουν πολλά ελληνικά τραγούδια και δημοτικά και ρεμπέτικα που τ’ ακούω και ανατριχιάζω. Μ’ έχουν απασχολήσει κατά καιρούς πολλά είδη μουσικής, δεν μ αρέσει η προσκόλληση σ ένα συγκεκριμένο. Λατρεύω την electronica, τον Ζαν Μισέλ Ζαρ, η ποπ μ’ αρέσει, η World music επίσης. Ακούω πολλά και κρατάω απ’ το κάθε είδος αυτό που μου αρέσει. Από τη funk ξεχωρίζω το ρυθμικό groove, από την electronica τα ηχοχρώματα που δεν έχω με τα φυσικά όργανα... Το επιβάλει η εποχή, την ανάγκη να αντλήσουμε έμπνευση από πολλά και διαφορετικά, ώστε να βγει κάτι καινούριο. Η γέννηση είναι το ζητούμενο, όχι πάλι το πανομοιότυπο. Τώρα αυτό θα είναι μια νέα φωνή; ένα νέο είδος μουσικής; δεν ξέρω. Απλά αντιλαμβάνομαι την ανάγκη για φρεσκάδα και ανανέωση, τουλάχιστον στην ελληνική μουσική.

Υπάρχει και μια άλλη πλευρά σου, αυτή της κινηματογραφικής και θεατρικής μουσικής σύνθεσης.. Συνεργάστηκες με το ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, γράφοντας μουσική για παραστάσεις και πήρες μέρος και σε ένα εργαστήρι μουσικής για ταινίες με δάσκαλο τον Ένιο Μορικόνε, διάβασα.

Ήταν το καλοκαίρι του 1996 που πήγα στην Accademia Musicale Chigiana της Siena να συμμετάσχω στο εργαστήριο, μαζί με άλλους 20 συνθέτες. Κοίτα, ο Μορικόνε ήταν πολύ δυνατή προσωπικότητα, αυτό ήταν το θετικό. Από την άλλη όμως, ως συνθέτης και ως τόσο δυνατή προσωπικότητα, εστίασε στα δικά του μόνο έργα, δηλαδή Νίνο Ρότα ή άλλες σχολές, δεν ακουμπήσαμε. Και μου επιβεβαίωσε, άλλη μία φορά, ότι τελικά οι καλύτεροι δάσκαλοι δεν είναι οι επαγγελματίες αυτοί που στο είδος τους είναι οι καταξιωμένοι.. Ως συνθέτης όμως με κέρδισε, οι μελωδίες του σίγουρα θα μείνουν στην ιστορία.
Μου αρέσει πολύ πάντως, όταν η εικόνα συνοδεύει τη μουσική και το αντίστροφο. Γι’ αυτό άλλωστε λατρεύω και τον κινηματογράφο, που τον θεωρώ ως την πιο ολοκληρωμένη μορφή τέχνης αφού συνδυάζει εικόνα, φωτογραφία, κίνηση, μουσική, όλα.
Στο ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου με κάλεσε ο καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Γκόνης, αφού άκουσε τη δουλειά μου και μου πρότεινε να γράψω μουσική για δυο θεατρικές του παραγωγές που ανέβηκαν κατά τη θεατρική περίοδο 2003-2004.
Σε πολλά live, όπως και πέρυσι στις εμφανίσεις μου στο House Of Art, χρησιμοποιώ projection και βίντεο που έφτιαξα ειδικά για τραγούδια και για μουσικές. Αυτό τον καιρό, μου περνάει από το μυαλό να στήσω μια μουσική παράσταση με πλοκή, εικόνα και θεατρικά στοιχεία.

Στο ΖΥΓΟ, που εμφανίζεσαι αυτό τον καιρό, με Καλαντζόπουλο, Ρεμπούτσικα, Πασπαλά, Νέγκα και Λουδοβίκο των Ανωγείων, ανεβάζετε μια μουσική παράσταση με τίτλο «Τσίρκο Κάλπικο» που έχει και θεατρικά στοιχεία..

Αυτό που κυρίως μ’ αρέσει στην παράσταση είναι η πολυσυλλεκτικότητα της, έχει και χιούμορ και μελαγχολία και θεατράλε και ορχηστρική μουσική, είναι πολύ κοντά σε αυτό που κάνω. Μου ταιριάζει και της ταιριάζω πιστεύω. Αυτό που με εξέπληξε και τους τιμά όλους, είναι η μεταχείριση προς τους μουσικούς. Φέρνουν στο ίδιο επίπεδο και δίνουν μεγάλη συμμετοχή στους συνεργάτες τους στη σκηνή, πράγμα που δεν συμβαίνει με τους περισσότερους. Λειτουργούμε ως ομάδα και το χαιρόμαστε με την καρδιά μας. Είμαι πολύ τυχερός που τους γνώρισα και που συμμετέχω σε αυτό το … τσίρκο!

Το καινούριο CD πότε προλαβαίνεις και το ετοιμάζεις;

Φρεσκάρω τα αυτιά μου! Εκεί που ξεκίνησα να το δουλεύω, έβλεπα στον ύπνο μου τα τραγούδια, είχα στο κεφάλι μου τις ενορχηστρώσεις, ξαφνικά άρχισα πρόβες στο «Ζυγό» και κατέβασα ρολά. Τώρα το ξανάπιασα και ήταν σαν να το αρχίζω απ’ την αρχή, μου ‘ρθαν νέες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή η συνεχής αρρυθμία στη δουλειά, θα μου βγει τελικά σε καλό. Θα είναι ακόμη πιο πολύχρωμο μουσικά πάντως.

Εκτός από... πολυτεχνίτης, μανατζάρεις και τον εαυτό σου, διατηρώντας μια πληρέστατη και ενημερωμένη ιστοσελίδα στο internet (www.maraveyas.net), όπου μπορεί κανείς να ακούσει δωρεάν, δείγματα της δουλειάς σου, να παραγγείλει τα cd σου... Πως βλέπεις τη διάδοση της μουσικής μέσω internet, τα μουσικά φόρουμ, όπως το δικό μας;

Μα, είμαι μεγάλος κομπιουτεράκιας! Όλη μέρα ασχολούμαι. Μάλιστα θα χρησιμοποιήσω και στίχους μιας κοπέλας, που βρήκα σε μουσικό φόρουμ.
Εκεί βλέπω το μέλλον στη μουσική. Και ξέρεις γιατί το λέω αυτό; Γιατί έτσι, αρχίζουν να λιγοστεύουν οι μεσάζοντες, που επαγγελματικά, είναι αυτοί που κάνουν τη μεγαλύτερη ζημιά. Υπάρχει αμεσότητα στη σχέση κοινού και καλλιτέχνη και είναι πολύ πιο αληθινή η σχέση αυτή.
Τα διάφορα μουσικά φόρουμ είναι σαν κίνημα, σαν μια αντίσταση στα μήντια. Τόσα μέλη, όσα μου λες πχ ότι έχει το kithara, δεν θα γραφόντουσαν ποτέ στην τηλεόραση ας πούμε! Να. Ξέρεις πόσο ελπιδοφόρο είναι αυτό; Να μια μικρή επανάσταση!

Η παραπάνω συνέντευξη πάρθηκε από την Κατερίνα Πατεράκη για το κρητικό περιοδικό Your Magazine. Ευχαριστούμε πάρα πολύ και τους δύο για την ευγενική παραχώρηση για δημοσίευση στο Κιθάρα.