Κ ι θ ά ρ α - Έτσι απλά... (nyctodos)

Τόσο απλά... Όπως ζούμε

Ακούγεται περίεργο αλλά πολλές φορές δεν χωράμε μες στην ίδια μας την ζωή. Και όσο λέμε πόσο άδεια την νιώθουμε τόσο πιο λίγος χώρος περισσεύει για να φωλιάσουμε κάπου. Γυρνάμε ανάμεσα σε δικούς και ξένους, ανασαίνουμε την ανάσα τους και σφίγγουμε τα χέρια τους.

Βαδίζουμε στους ίδιους δρόμους και συχνάζουμε στα ίδια καφενεία.

Ζούμε σε μια μικρή κοινωνία, σε μαχαλάδες, δίπλα σε μια θάλασσα, σε έναν ουρανό, και σε μια συνταγή ζωής.... να ζούμε απλά... όπως είναι και η ίδια η ζωή. Σε λίγους μήνες έχουμε εκλογές και νιώθω την ανάγκη να μοιραστώ κάποιες σκέψεις που τριβολίζουν τα υπόγεια του νου.

.... υπήρχε μια φορά και ένα καιρό μια όμορφη πόλη και μια ήσυχη ζωή.

Κάποια μέρα κάποιο μαύρο σύννεφο φάνηκε πάνω στο γαλανό ουρανό της όμορφης πόλης και σκοτείνιασε τον τόπο. Τότε μαζεύτηκαν όλοι οι κάτοικοι στην μεγάλη πλατεία να βρούνε την λύση για το μεγάλο κακό.

Κάποιοι βγήκαν μπροστά και είπαν πως έχουνε την λύση.

Απλά θα έπρεπε ο κάθε πολίτης να τους δώσει ένα κομμάτι από την ψυχή του μέσα σε ένα δερμάτινο σακουλάκι. Ο ουρανός έπεφτε βαρύς και δεν υπήρχε άλλη διέξοδος. Έτσι οι «εκλεκτοί»της πόλης άρχισαν να μαζεύουν τα σακουλάκια και να τα παραχώνουν στα σπίτια τους.

Ο καιρός περνούσε και το μαύρο σύννεφο άρχισε να πνίγει τους αθώους πολίτες της όμορφης πόλης. Οι «εκλεκτοί» πνιγόντουσαν και αυτοί αλλά είχαν τα σακουλάκια και κάθε φορά άλλαζαν και την ψυχή τους έτσι ώστε να μαθαίνει στην αδικία. Ο καιρός πέρναγε και τα πράγματα δεν άλλαζαν, ακόμα μαύρος ο ουρανός, ακόμα πνιγερός ο τόπος. Τότε κάποιοι άλλοι «εκλεκτοί» είπαν πως αυτοί είχαν την μαγική λύση να εξαφανίσουν το μαύρο σύννεφο. Έτσι άρχισαν να μοιράζονται πάλι τα σακουλάκια και να περιμένουν το θαύμα.... Από μικρό παιδί δεν πίστευα στα παραμύθια αλλά τα φοβόμουν.

Περπατώ στους δρόμους τις πόλης μου και τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω στον ουρανό. Είναι καθάριος αλλά εγώ νιώθω τον μαύρο καπνό βαθιά στα σωθικά μου. Με φωνάζουμε με το μικρό όνομα «εκλεκτοί» και τρομάζω. Δεν έχω πολλά περιθώρια να μοιράζω σακουλάκια ούτε να αρχίσω να πιστεύω σε παραμύθια.

Τόσο απλά... όσο ζούμε έτσι πρέπει να μάθουμε να μιλάμε. Οι καιροί άλλαξαν και μεις ακόμα χαμηλώνουμε τα μάτια και τις πλάτες.

Να μην ξεχάσω. Τελικά σε εκείνη την όμορφη πόλη δεν άλλαξε τίποτα.

Μονάχα που οι δόλιοι κάτοικοι τώρα εκτός από καθαρό ουρανό δεν είχαν και ένα κομμάτι ψυχής.

Έτσι το ένιωσα και έτσι το έγραψα... δεν είμαι αφοριστικός, ούτε ρομαντικός, απλά.. έτσι όπως είναι και η ζωή μας, δεν μου ταιριάζει να μου ορίζουν ουρανό... και στέρεψα από σακουλάκια.

Χ. Σταυρακούδης.... (nyctodos)