Δημήτρης Μυστακιδης & Φώτης Σιώτας
Ημερομηνία: 09/11/06, 19:10 Θέμα: Συνεντεύξεις
Τον Δημήτρη Μυστακίδη, για τους φίλους Μήτσος, τον πρωτοάκουσα πριν αρκετά χρόνια ένα Σάββατο βράδυ στη Θεσσαλονίκη να «κεντάει» με το κοντραμπάσο. Από τότε παρακολουθούσα την πορεία του. Μουσικός με όλη την έννοια του όρου, δεξιοτέχνης που μπορεί να σου «μιλήσει» με το μπουζούκι, την κιθάρα... για ανείπωτα πάθη, λάθη και χαρμολύπες. Ένας λυγμός τρεκλίζει στο παίξιμο του με την ηδονή της διονυσιακής χαράς αντάμα. Η φωνή του διαπερνάει και την πιο παγωμένη καρδιά, σαν τραγουδά την «πριγκηπέσα». Δε θα μπορούσε να συμβεί όλο αυτό εάν και σαν άνθρωπος δεν ήταν τόσο ευπροσήγορος, προσιτός, αυθεντικός, ντόμπρος και μια καρδιά μάλαμα!
Από τη Φιλουμένα Ζλατάνου.
- Μια αναδρομή στην πορεία σου.
- Όλη η ιστορία ξεκίνησε από ένα δάσκαλο στο δημοτικό, ο οποίος μας έκανε 3 ώρες μουσική την ημέρα και τρεις ώρες μάθημα. Εκείνη την περίοδο στο εύοσμο υπήρχε μεγάλη πολιτιστική κίνηση. Είχε αυτόνομους συλλόγους που είχαν γίνει από παιδιά, μουσικά εργαστήρια και θεατρικές ομάδες. Ήμασταν πάρα πολλοί μουσικοί που συνεχίζουμε και τώρα. Μετά άρχισα να παίζω σε ταβερνάκια συνήθως όποιο όργανο έλειπε. Δούλεψα επαγγελματικά λίγο πριν το στρατό και από το 1990 και μετά άρχισα να δουλεύω σε μαγαζιά όλων των ειδών. Έχω περάσει από μπουάτ, από σκυλάδικα... Τότε θεωρούνταν ντροπή να τριγυρνάμε με παραδοσιακά όργανα, σε αντίθεση με την εποχή μας που θεωρούνται της μόδας... Στην συνέχεια το 1992 συνέπραξα για πρώτη φορά με τον Νίκο Παπάζογλου, μέχρι το 2004. Στην πορεία συνεργάστηκα με αρκετούς, μέχρι που με φώναξε ο Μπάμπης Παπαδόπουλος και μπήκα στην μπάντα του Θανάση, τους Λαϊκεδέλικα.
- Έχεις μετανιώσει για κάποια συνεργασία.
- Θεωρώ πως κάθε παίξιμο έχει κάτι να δώσει γι’ αυτό και έχω συνεργαστεί από Νταλάρα μέχρι Ξανθιώτη. Είμαι περήφανος για ό, τι έχω παίξει.
- Γνωρίζω ότι ασχολείσαι και με τον εκπαιδευτικό τομέα.
- Έχω λειτουργήσει σαν δάσκαλος σε διάφορα πλαίσια. Έχω δουλέψει σε ιδιωτικά ωδεία, στο μουσικό σχολείο Θεσσαλονίκης και τα τελευταία χρόνια στο ΤΕΙ Λαϊκής και Παραδοσιακής μουσικής στην Άρτα. Αυτοί οι τρεις τομείς είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Στα ιδιωτικά ωδεία είναι πολύ δεδομένα τα πράγματα και τα παιδιά σπάνια έρχονται από μόνα τους, έρχονται επειδή θέλουν οι γονείς και εάν δεν αποκτήσεις μια σχέση με τον πιτσιρικά να γουστάρει αυτό που κάνει, τότε είναι πολύ δύσκολο. Στο μουσικό σχολείο υπάρχει εξίσου συγκεκριμένο πλαίσιο. Το τι θα κάνεις ουσιαστικά σου επιβάλλεται. Στο ΤΕΙ τα πράγματα είναι ό, τι καλύτερο για μένα, από συνθήκες και ποιότητα δουλειάς και ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζεσαι. Υπάρχουν προβλήματα αλλά πάει πολύ καλά και γίνονται σπουδαία πράγματα.
- Τι σημαίνει για σένα διδασκαλία;
- Εμένα με ενδιαφέρει αυτό που κάνω εγώ ως μουσικός και μου έχει δώσει τόση χαρά και πληρότητα να το μοιραστώ με άλλους και μακάρι όσα παιδιά είχα μαθητές να ζήσουν όσα έζησα εγώ ως μουσικός.
- Πώς αντιμετωπίζεις το γεγονός ότι στην Ελλάδα οι μουσικοί είναι τις περισσότερες φορές στη σκιά;
- Αυτό το ξέρεις από την αρχή, αλλά εξαρτάται και από τι όργανο παίζεις και από το χαρακτήρα σου. Εάν κάποιος θέλει να βγει μπροστά για παράδειγμα δε θα επιλέξει να παίζει ακουστική κιθάρα. Θα γίνει σολίστας, μπουζουξής, βιολιστής... Αυτοί που κάνουν συνειδητά τη δουλειά της πίσω γραμμής είναι αυτοί που τελικά πάνε μπροστά. Με ικανοποιεί αυτό, να δίνω χώρο στον σολίστα που είναι μπροστά. Αυτή είναι η δουλειά μου.
- Δημιουργείται μια ματαιοδοξία στους μουσικούς;
- Ματαιοδοξία υπάρχει. Δε γνωρίζω κανένα άνθρωπο που να μην έχει ένα ίχνος ματαιοδοξία.
- Τι σημαίνει για ένα μουσικό να αποτελεί μέλος μιας μπάντας όπως αυτή του Θανάση Παπακωνσταντίνου με τέτοια ελευθερία κινήσεων και αναγνωρισιμότητα;
- Όταν πρωτοδημιουργήθηκε η μπάντα ουδείς γνώριζε τι μέλλει γενέσθαι. Τώρα βέβαια όλοι χαιρόμαστε. Με τα παιδιά γνωριζόμασταν και ήμασταν φίλοι από παλιά, απλά είμαστε τόσο διαφορετικοί στις πορείες που ακολουθούσαμε που ήταν πολύ δύσκολο να παίξουμε κάτι όλοι μαζί... Αυτό το χρωστάμε στον Μπάμπη Παπαδόπουλο που είχε τη ματιά και το όραμα να μας επιλέξει.
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Νίκος Παπάζογλου. Τι έχεις αποκομίσει από τον καθένα;
- Από τον Νίκο πήρα την πειθαρχία που χρειάζεται ένας μουσικός να έχει στο πάλκο, ειδικά αν είσαι από τους μουσικούς της πίσω γραμμής διότι χρειάζεται πειθαρχία για να δίνεις χώρο να λάμψουν άλλοι. Με τον Νίκο περάσαμε πολλά, έχω κρατήσει πολλές πολύτιμες εμπειρίες. Είχε διορατικότητα σε αυτό που έκανε. Με το Θανάση είναι τελείως διαφορετικά. Είναι μια δημιουργική συνεργασία και ακόμα εξελίσσεται. Μέσα σε ένα σχήμα που μπορείς να πεις την άποψη σου χωρίς να το εκλάβουν αρνητικά, είναι πολύ σημαντικό. Υπάρχει ανταλλαγή ιδεών και ελευθερία δημιουργική. Δουλεύουμε πάρα πολύ τα κομμάτια, παλιά και νέα.
- Τι είναι προτιμότερο, η εξειδίκευση σε ένα όργανο ή η πολυπραγμοσύνη;
- Υπάρχουν δύο εκδοχές. Εμένα προσωπικά μου αρέσουν τα όργανα, τρέφω μεγάλο έρωτα για τα μουσικά όργανα και τους ήχους τους. Νομίζω όμως ότι αν θες να το δεις επαγγελματικά και σε βάθος, πρέπει να ασχοληθείς με όσο το δυνατόν λιγότερα γιατί είναι άπειρο το υλικό. Εγώ προτιμώ το πρώτο, αυτό που κάνω δηλαδή αλλά θεωρώ σωστότερο το δεύτερο.
- Είναι το επόμενο βήμα ενός μουσικού η σύνθεση;
- Δε νομίζω ότι είναι απαραίτητα το επόμενο βήμα. Είναι ξεχωριστό ταλέντο να συνθέτεις από το να παίζεις. Αν το έχεις θα σου βγει. Γενικά πιστεύω ότι ο, τι έχουμε μέσα μας κάποια στιγμή βγαίνει στην επιφάνεια αλλιώς σκάμε.
- Ποιο χώρο θεωρείς καλύτερο να παίζεις;
- Εκεί που έχω περάσει καλύτερα στα τόσα χρόνια δουλειάς είναι σε ένα μικρό ρεμπετάδικο στη Θεσσαλονίκη που λέγεται Τομπουρλίκα και ήμασταν δυο άτομα μόνο χωρίς ηχητικά και με το Θανάση.
- Τι κοινό προτιμάς; Και θα ήθελα ένα σχόλιο για το επονομαζόμενο θανασικό κοινό.
- Εμένα καταρχήν δε μου αρέσει να ξεχωρίζω τους ανθρώπους και με εκνευρίζουν οι άνθρωποι που έχουν εμμονές με κάτι.
Θεωρώ ότι το κοινό διαλέγει εσένα, όχι εσύ το κοινό.
- Τι είναι έντεχνο, τι είναι λαϊκό τραγούδι;
- Είναι το ίδιο και το αυτό. Ο όρος έντεχνο δεν έχω καταλάβει γιατί έχει επικρατήσει. Πιστεύω ότι λαϊκό τραγούδι είναι αυτό που μετά από χρόνια το παίζουμε στα γλέντια μας. Λαϊκά τραγούδια είναι αυτά που αφορούν πολύ κόσμο και τα εντάσσει στην ψυχαγωγία του.
- Χρειάζεται περισσότερο να υπάρχει το ταλέντο ή η σπουδή;
- Και τα δύο. Όταν έχεις το ταλέντο σε βοηθάει να φτάσεις πιο γρήγορα ένα επίπεδο άλφα. Αν όμως δεν έχεις την μελέτη θα μείνεις σε αυτό το επίπεδο και αυτός που μελετά θα φτάσει πιο γρήγορα στο γάμα, δέλτα επίπεδο. Το ταλέντο είναι μια ικανότητα να αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα τα πράγματα.
- Κάποιος που δεν έχει το ταλέντο αλλά έχει την όρεξη, μπορεί να πετύχει;
- Σίγουρα, δεν υπάρχει περίπτωση. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να θέλει να μάθει μουσική και να μην μπορεί.
- Ένα σχόλιο για τη μουσική βιομηχανία.
- Καλά να πάθουν! Χαίρομαι ιδιαιτέρως για όσα συμβαίνουν στη δισκογραφία γιατί οι εταιρίες τα οδήγησαν εκεί τα πράγματα.
- Τι κάνει έναν μουσικό καλύτερο;
- Ανοιχτό μυαλό και ανοιχτά αυτιά. Να μην μένει σε στεγανά, να μαθαίνει κάθε μέρα καινούρια πράγματα, να ακούει νέες μουσικές για να ανακαλύπτει και νέα πράγματα που του αρέσουν.
- Θα μας δώσεις μια ευχή-συμβουλή;
- Κάνε αυτό που σου λέει η ψυχή σου!
Το όνομα Φώτης Σιώτας συνοδεύεται μόνο από διθυράμβους! Εκθειαστικά σχόλια για την δεξιοτεχνία του ως μουσικός καθώς και για τις ερμηνευτικές του δυνατότητες τον πλημμυρίζουν σε κάθε του εμφάνιση. Θα σταθώ όμως σε μια λιγότερο φωτισμένη πτυχή του ταλέντου του: στις στιχουργικές και συνθετικές του ικανότητες οι οποίες αξίζουν πολύ προσοχή και που συμπληρώνουν μοναδικά το σύνολο. Συγχρόνως διέπεται από σεμνότητα, αιχμηρό λόγο και εξαιρετική οξυδέρκεια. Με μια φράση, έχει άστρο!
Από τη Φιλουμένα Ζλατάνου.
- Μια αναδρομή στην πορεία σου.
- Ασχολήθηκα από μικρός με τη μουσική. Δέκα χρονών μπήκα στο κρατικό ωδείο και έκανα βιολί. Συμμετείχα σε χορωδίες. Στην εφηβεία μου άρχισα να ασχολούμαι πιο ενεργά με τη μουσική συμμετέχοντας σε διάφορες μπάντες της πόλης, ξεκινώντας με ένα σχολικό γκρουπ, τους Συλλέκτες, με τους οποίους παίζαμε σε μικρούς χώρους, σε προβάδικα και σε σχολικές παραστάσεις. Έπαιζα βιολί και μπάσο. Γύρω στο 1992 μπήκα στο σχήμα «Μανώλης Φάμελος και οι Ποδηλάτες», αντικαθιστώντας τον παλιό βιολιστή, μέχρι το 1997 και παράλληλα άρχισα να συνεργάζομαι με διάφορους τραγουδοποιούς, τον Μάλαμα, τον Ζιώγαλα, τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Από το 1997 μέχρι το 2000 δημιουργήσαμε ένα σχήμα στη Θεσσαλονίκη τους Ευοί Ευάν, και βγάλαμε δυο δίσκους. Από το 2001 και μετά υπήρξα μέλος του συγκροτήματος Boomstate. Παράλληλα τα τελευταία δύο χρόνια συνεργάζομαι με τον Γιάννη Αγγελάκα, ως μέλος των Επισκεπτών.
- Ποια είναι η μουσική σου κύρια ιδιότητα, βιολιστής ή τραγουδιστής;
- Βιολιστής είμαι, μουσικός. Το όνειρό μου ήταν να ασχοληθώ με τη μουσική.
- Τι ωθεί κάποιον να γίνει μουσικός;
- Η ανάγκη της έκφρασης μέσω της Τέχνης με την ευρύτερη έννοια, το περιβάλλον, οι συγκυρίες... Μπορεί κάποιος να το έχει μέσα του κι ας μην έχει ασχοληθεί με αυτό λόγω αρνητικών συγκυριών. Εμένα στη μουσική με ώθησε η μητέρα μου. Ξεκίνησε ως αστική συνήθεια η οποία στη συνέχεια εξελίχτηκε και αποφάσισα να γίνω μουσικός.
- Τι σημαίνει να είσαι μουσικός σε μια χώρα όπου η θέση των μουσικών είναι περισσότερο στη σκιά.
- Πιστεύω ότι τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει αυτό διότι έχουν βγει πολλοί και αξιόλογοι μουσικοί στην Ελλάδα.
- Τι θέση έχει σε όλα αυτά ο αυτοσχεδιασμός των μουσικών επί σκηνής που είναι έντονος ιδιαίτερα στη μπάντα του Θανάση;
- Είναι μια στιγμή ελευθερίας όπου μια ομάδα δεμένη μπορεί να το κάνει και αυτό. Ενέχει βέβαια και το στοιχείο του ρίσκου.
- Υπάρχει ένα κοινό αρκετά σκληροπυρηνικό που ακούει Θανάση Παπακωνσταντίνου και ο ρόλος του είναι αρκετά δυνατός. Πως εκλαμβάνεις τα σχόλια, τις επικρίσεις και τις νουθεσίες τους;
- Νομίζω ότι ούτε ο Θανάσης ούτε η μπάντα παίρνουν υπόψη τους τι λέει το κοινό. Εμείς παίζουμε αυτό που μας εκφράζει κατά κύριο λόγο και που νομίζουμε ότι ταιριάζει στο υλικό. Με ενδιαφέρουν βέβαια τα σχόλια των ανθρώπων που αγαπάνε αυτό που κάνουμε αλλά δεν μπορείς να μπεις στη λογική να ευχαριστείς τους πάντες. Απλά κάνεις το καλύτερο που μπορείς.
- Τι κοινό προτιμάς;
- Προτιμώ το κοινό των συναυλιών γιατί είναι κόσμος όλων των ηλικιών, ειδικά στο Θανάση. Στα μαγαζιά οι άνθρωποι θα βρεθούνε μετά από καιρό, θα περνάνε γκαρσόνια, θα πούνε τα πάντα «Που είσαι; Τι έγινε; Είδες το Γιώργο; Πέρασες χημεία; Μ’ έκοψε ο μαλάκας! Η Γεωργία μετακόμισε στα Δεμνήγλαβα κτλ». Στις συναυλίες είναι αλλιώς.
- Θανάσης Παπακωνσταντίνου και Γιάννης Αγγελάκας. Τι έχεις αποκομίσει από τον καθένα;
- Είναι τύχη που συνεργάζομαι και με τους δυο. Οι εμπειρίες από τη δουλειά, από τις πρόβες και τις ηχογραφήσεις είναι το σπουδαιότερο. Επίσης είναι πολύ σημαντικό να αναφέρω ότι ο Θανάσης είναι ένας πολύ καλός άνθρωπος γιατί κουβαλάει από συναυλία σε συναυλία το συνθεσάιζερ μου που ζυγίζει 40 κιλά, επειδή εγώ δεν έχω αυτοκίνητο!
- Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σου;
- Κλασσική παιδεία λόγω και της ενασχόλησης μου με τις χορωδίες. Στην εφηβεία μου προτιμούσα να ακούω πανκ ροκ. Μου αρέσει πολύ η παραδοσιακή μουσική. Ίσως επειδή μεγάλωσα στην πόλη, δεν το κατέχω αυτό το είδος μα με συγκινεί.
- Τι κάνει ένα μουσικό καλύτερο;
- Το να παρατηρεί!
- Είναι μύθος ότι οι μουσικοί είναι τυχοδιώκτες;
-Το ελεύθερο επάγγελμα έχει τυχοδιωκτισμό. Η ζωή του μουσικού είναι μες το άγχος, το ξενύχτι, τις μετακινήσεις, τις πρόβες. Αλλά μην τρελαθούμε κιόλας, έχει και τα καλά της.
- Τι είναι προτιμότερο για κάποιον, η εξειδίκευση σε ένα όργανο ή η απόκτηση πολυεπίπεδης γνώσης;
- Αυτό εξαρτάται από τον καθένα και είναι ωραία και τα δύο. Και οι σολίστες και οι πολύ-επίπεδοι.
- Είναι το επόμενο στάδιο ενός μουσικού η σύνθεση;
- Με ενδιαφέρει και εμένα να πειραματίζομαι με τη μουσική και είναι λογικό για ένα μουσικό μετά από καιρό να θέλει να κάνει δικά του πράγματα.
- Πως βλέπεις το μουσικό περιβάλλον της Ελλάδας;
- Είναι δύσκολα τα πράγματα. Έχουμε φάει στη μάπα πολύ σκυλάδικο από την τηλεόραση και τα άλλα μέσα και αυτό κάνει κακό στη μουσική. Παρόλα αυτά, τα τελευταία χρόνια παρατηρείται το φαινόμενο της σύμπραξης διαφόρων μουσικών που κάνουν ωραία πράγματα, αν και δεν έχουν ιδιαίτερα προβληθεί, όμως ο κόσμος τα παρακολουθεί και αυτό γεννά αισιοδοξία. Στο εξωτερικό, είναι λίγο καλύτερα, καθώς παίζουν περισσότερο ελεύθερα δικά τους πράγματα οι μουσικοί, από ότι εδώ που γίνεται περιορισμένα. Όσον αφορά τον βιοπορισμό, οι μουσικοί έχουν την ευκολία των μαγαζιών, το οποίο αποτελεί βαρίδιο γιατί οι ώρες που παίζει σε μαγαζί για να ζήσει, χάνονται από τις εργατοώρες που θα τον κάνουν καλύτερο μουσικό. Μένεις στάσιμος και δεν έχεις κουράγιο να δημιουργήσεις, που θέλει χρόνο, εμπειρία και ηρεμία. Θα ήθελα να παίζουν ακομπλεξάριστα οι μουσικοί το δικό τους υλικό και για να γίνει αυτό πρέπει να δημιουργηθούν οι συνθήκες και από τους ίδιους και από άλλους, όπως από τους χώρους και το κράτος, το οποίο δίνει τα λεφτά του σε χουντικούς θεσμούς όπως το φεστιβάλ τραγουδιού Θεσσαλονίκης και δεν τα δίνει στις δομές. Βλέπουμε μεγάλους μουσικούς που πεθαίνουν ανασφάλιστοι. Δίνονται όλα αυτά τα χρήματα για το φαίνεσθαι, με τη δικαιολογία ότι πάει μπροστά το τραγούδι.
- Και η γνώμη σου για τα μουσικά ριάλιτυ τύπου fame story;
- Παίζουν με τα εφηβικά όνειρα και δημιουργούν ένα θηριοτροφείο με τηλεοπτικές περσόνες, που κρίνουν και πληγώνουν τα παιδιά για να το βλέπει ο κοσμάκης. Μου φαίνεται εμετικό.
- Δηλαδή θεωρείς άμοιρους ευθυνών τους νέους που δηλώνουν συμμετοχή;
- Όχι, δεν είναι άμοιροι ευθυνών αλλά τους έχουν με το δόλωμα. Της δημοσιότητας της επιτυχίας.
- Το «έντεχνο» έχει πεθάνει;
- Δεν υπήρχε ποτέ «έντεχνο». Το ονόμασαν έτσι τα διάφορα έντυπα και ραδιόφωνα που το εκμεταλλεύτηκαν δεόντως και το κάνανε μπίζνα και τώρα θέλουν να το καταρρίψουν και το χρεώνουν στους δημιουργούς που οι ίδιοι εντάξανε μέσα σε αυτή την κατηγορία. Βλέπω στην έντεχνη και δήθεν ποιοτική δισκογραφία πολύ φασόν περισσότερο και από το ποπ-λαϊκό, βλέπω αδιάφορα πράγματα.
- Είναι ο Θανάσης «κουλτουριάρης»;
- Δε νομίζω ότι είναι κουλτουριάρης. Είναι ένα λαϊκό παιδί που παίζει μπάλα. Απλά τον συγκινεί η ποίηση και η αστρονομία. Αν τώρα κάποιος που είναι έξυπνος, ευαίσθητος θεωρείται κουλτουριάρης, τι να πω; Μην ανάγουμε σε κουλτουριάρη τον κάθε καλλιεργημένο άνθρωπο.
- Έχουν κατηγορηθεί παρόλα αυτά οι λεγόμενοι «έντεχνοι» τραγουδοποιοί ότι είναι περιχαρακωμένοι, ότι δε δίνουν εύκολα τραγούδια σε άλλους ερμηνευτές. Ποια η γνώμη σου;
- Αφού οι τραγουδιστές θέλουν να είναι και λίγο ποπ και λίγο λαϊκοί και λίγο έντεχνοι και λίγο εξωστρεφείς γιατί αρέσει στον κόσμο, λίγο έτσι και λίγο αλλιώτικα. Τι να κάνουν οι δημιουργοί; Οι τραγουδιστές είναι πλέον τραβεστί! Κάνουν οτιδήποτε για να πιάσουν το σφυγμό του κόσμου. Δεν ασχολούνται με την ουσία. Γιατί να τους δώσουν; Οι παλιοί λαϊκοί τραγουδιστές ήταν σταθεροί, κολώνες. Ευθύνες βέβαια έχουν και οι εταιρίες οι οποίες τους βάζουνε σε αυτό το τριπάκι το οποίο είναι τρέλα.
- Γεννιέται μια ματαιοδοξία για σας όταν το κοινό είναι τόσο ενθουσιώδες και φωνάζει το όνομά σας;
- Εγώ είμαι ένας ημι-επώνυμος ετερόφωτος, τυχερός που συνεργάζομαι με δημιουργούς. Ο καθένας μας παλεύει με το τέρας της ματαιοδοξίας.
- Θα μας δώσεις μια συμβουλή;
- Να μην ξεχνάμε να φοράμε ζώνη στο αμάξι!
|
|