Παντελής Στόικος & Δημήτρης Μπασλάμ
Ημερομηνία: 05/12/06, 20:31 Θέμα: Συνεντεύξεις
Ο Παντελής Στόικος είναι μια ξεχωριστή περίπτωση μουσικού. Σε μικρή ηλικία έχει καταξιωθεί στο χώρο και έχει αφήσει το μουσικό του στίγμα. Το χαρακτηριστικό του παίξιμο στην τρομπέτα και στο καβάλ είναι ευρέως αναγνωρίσιμο, και ακροβατεί ανάμεσα στους πιο κρυφούς λυγμούς και ανομολόγητα αισθήματα. Σε προκαλεί άλλοτε να ευθυμήσεις και άλλοτε να εμβαθύνεις στον πόνο. Ένας σολίστας, με χαρακτηριστική εντιμότητα, γενναιοδωρία και τόλμη!
Από τη Φιλουμένα Ζλατάνου.
- Μια αναδρομή στην πορεία σου.
- Η αναδρομή μου σαν μουσικός ξεκινάει από τους γάμους και τα πανηγύρια παίζοντας σε λαϊκά στρώματα, δηλαδή σε απλούς ανθρώπους αλλά με πολύ ζωντάνια και φυσική φιλοσοφία. Σχεδόν παράλληλα επειδή μου αρέσει να ψάχνομαι γενικώς και να μαθαίνω καινούρια πράγματα συνεργάζομαι με καλλιτέχνες όπως οι Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Ευανθία Ρεμπούτσικα, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Γιώτα Νέγκα, Διονύσης Σαββόπουλος, Χάρις Αλεξίου, Τάκης Μπάρμπας, Κώστας Αναστασιάδης, Nedyalko Nedyalkov, Ivo Papasov, Theodosii Spassov, Peter Kowalt (ο οποίος δεν είναι πια ανάμεσά μας), Μιχάλη Σιγανίδη, Μπάντα της Φλώρινας και πολλούς άλλους. Έχω δημιουργήσει το «Τρίο Βαλκάνο» μαζί με τον Λάκη Τζήμκα και τον Αλέκο Παπαδόπουλο παίζοντας Balkan jazz και το «Ακριτικό Τρίο» με Φλωρινιώτες δεξιοτέχνες τον Σάκη Αθανασίου και Δημήτρη Αθανασίου παίζοντας βαλκανική μουσική από φεστιβάλ ως γάμους και πανηγύρια. Όλα αυτά τα κάνω παράλληλα με τις μουσικές σπουδές μου (φέτος λέω να πάρω το δίπλωμα της κλασσικής τρομπέτας).
- Πώς ελέγχεται η ματαιοδοξία που πηγάζει από το συγκεκριμένο επάγγελμα;
- Το να γίνεσαι γνωστός μέσα από τη δουλειά σου δεν είναι κακό, αυτό σημαίνει ότι κάνεις κάτι και συζητιέται γενικώς, γιατί έχει ένα βάρος αυτό που κάνεις. Το κακό είναι όταν παίρνουν ένα πρόσωπο, το επεξεργάζονται σαν κονσέρβα και βγάζουν λεφτά από αυτό και το χειρότερο είναι ότι αυτό το πρόσωπο νομίζει ξαφνικά ότι είναι το κέντρο του κόσμου. Ε τότε υπάρχει πρόβλημα. Αυτό βέβαια συμβαίνει στα παιδιά που θέλουν να πάρουν το μικρόφωνο και να γίνουν σταρ. Δε νομίζω ότι αφορούν τους μουσικούς. Ο μουσικός πιστεύω ότι ελέγχει καλύτερα την κατάσταση γιατί έχει περάσει πολλά για να φτάσει στο επίπεδο της δημιουργίας.
- Η σχέση σου με τη διδασκαλία. Πως αισθάνεσαι και τι σημαίνει για σένα δάσκαλος;
- Αισθάνομαι ένα χρέος απέναντι στους συνεργάτες μου (τους μαθητές μου δηλαδή) και θα κάνω ότι μπορώ για να τους βοηθήσω. Κυρίως θέλω να βρουν το δρόμο τους μέσα από τη συνεργασία μας χωρίς να μιμούνται κανέναν αλλά να επηρεάζονται από όλες τις καταστάσεις της ζωής. Τώρα, το να είσαι δάσκαλος μουσικής είναι τελείως διαφορετικό θέμα από το να παίζεις καλά ένα όργανο. Πολλοί λένε «α, αυτός παίζει πολύ καλά, θα ήθελα να με μάθει», δε σκέφτεται όμως εάν μπορεί να διδάξει τόσο καλά όσο παίζει. Εγώ πιστεύω ότι γεννιέσαι για ένα από τα δύο. Εγώ αισθάνομαι καλύτερα όταν παίζω σε ένα γάμο, σε μια συναυλία, γενικά όταν παίζω. Τώρα σαν δάσκαλος... θα δείξει η πορεία!
- Είναι προτιμότερη η εξειδίκευση σε ένα όργανο ή η απόκτηση ευρείας γνώσης οργάνων;
- Προτιμότερο για εμένα είναι να βρει τον εαυτό του μέσα από ένα όργανο. Αυτό είναι πολύ δύσκολο, να μπορείς να εκφράζεσαι μέσα από τον ήχο, τη χροιά, τη δυναμική από ένα όργανο. όταν τα καταφέρει όλα αυτά τότε πιστεύω μπορεί να ψάξει την τύχη του σε κάποιο άλλο όργανο. Πάντως όλα γίνονται!
- Προτιμάς να είσαι σολίστας ή μέλος μπάντας;
- Το σολίστας μου αρέσει περισσότερο γιατί όμως... στα δικά μου μέρη ο μουσικός έχει μια μεγάλη βαρύτητα. Ένα παράδειγμα, είναι πολύ σημαντικό ποιος μουσικός θα παίξει σε ένα γάμο στη Φλώρινα. Μπορεί να συζητιέται μήνες πριν όσο παράξενο κι αν φαίνεται και αν παίζεις ένα όργανο που είναι σόλο από τη φύση του τότε πρέπει να δεχτείς και τον όρο σολίστας. Για να είσαι μέλος σε μια μπάντα είναι πολύ δύσκολο γιατί δε συνεννοείσαι και πολύ καλά. Είναι δύσκολο να μπεις στην ψυχολογία κάποιου άλλου, εάν όμως το πετύχεις τότε μπορείς να κάνεις θαύματα.
-Τι κοινό προτιμάς και ποια είναι η γνώμη σου για το φανατισμένο κοινό;
- Πριν περίπου τρία χρόνια σε ένα πανηγύρι στις 15 Αυγούστου σε ένα χωριό της Φλώρινας, έρχεται ένας κτηνοτρόφος κατά τις 4 τα ξημερώματα και μου λέει μερακλωμένος από τα τσίπουρα παίξε μου ένα επιτραπέζιο. Ξεκινώ εγώ και αυτός κάθισε δίπλα μου και καθώς περνούσαν τα λεπτά και εγώ έπαιζα ένα βαρύ σκοπό αυτός δάκρυζε ή καλύτερα έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Όταν τελείωσα μου είπε «μου θύμισες όλα αυτά τα χρόνια που δουλεύω στα βουνά και παλεύω με το θηρίο»(εννοούσε το βουνό, και το κατάλαβα μιας και κατάγομαι κι εγώ από γεωκτηνοτρόφους γονείς). Αυτό το κοινό προτιμώ.
Τώρα κατά τη γνώμη μου δεν πρέπει να υπάρχει φανατισμένο κοινό στη μουσική γιατί τότε χάνεις το εξής μαγικό, τη δημιουργία και την αναζήτηση για καινούρια πράγματα. Η μουσική και η Τέχνη γενικά δε μπορεί να είναι ποδοσφαιρική ομάδα ή πολιτικό κόμμα. Όταν λοιπόν ακούει κάποιος φανατικά έναν καλλιτέχνη ή ένα είδος μουσικής τότε του προτείνω να βγάλει μπλουζάκια και λογότυπο για τη στάση του αυτή και αν μπορεί να κατέβει στις επόμενες δημοτικές ή εθνικές εκλογές.
- Ποια είναι η σχέση των μουσικών με τους τραγουδιστές;
- Υπάρχουν τραγουδιστές και τραγουδιστές. Ας πούμε ένας παραδοσιακός τραγουδιστής σκέφτεται σαν μουσικός και μιμείται τα γυρίσματα κάποιου οργανοπαίχτη όπως και ο οργανοπαίχτης μιμείται τα δικά του γυρίσματα, ανακαλύπτοντας πολλές φορές χωρίς να το ξέρει ούτε ο ένας ούτε ο άλλος καινούρια πράγματα. Το πρόβλημα κατά τη γνώμη μου είναι με αυτούς που θέλουν να λέγονται έντεχνοι ή σόου τραγουδιστές, λένε ένα ρεφραίν ή ένα κουπλέ ακριβώς το ίδιο για όσα χρόνια τους ζητηθεί να το πουν και νομίζουν ότι τους έγραψε η ιστορία. Έλα ντε όμως που δεν είναι έτσι τα πράγματα! (γελώντας)
- Πώς βλέπεις τα πράγματα στη έντεχνη και παραδοσιακή μουσική σκηνή;
- Η έντεχνη σκηνή δε με συγκινεί σχεδόν καθόλου. Ακούω συνέχεια τις ίδιες φόρμες και γενικά αυτό του στυλ «εγώ είμαι διανοούμενος, δες τι ακόρντο έβαλα εδώ ή τι στίχο έγραψα» και εσύ τους απαντάς ότι αυτό το ακόρντο το έχουν βρει χιλιάδες χρόνια πριν, δεν στο είπαν στο ωδείο που πήγαινες; Αυτό ισχύει για αυτούς που θέλουν να ονομάζονται έντεχνοι η οτιδήποτε άλλο. Γιατί τα καλά τραγούδια και οι καλές μουσικές δεν έχουν είδος και είμαι πολύ χαρούμενος που υπάρχουν. Για τους μουσικούς που ασχολούνται σήμερα με όργανα που χρησιμοποιούνται στην δημοτική μας νοοτροπία τα πράγματα κυλούν ακριβώς αντίθετα, προς το καλύτερο δηλαδή. Παλιά όταν βλέπανε έναν μουσικό να κουβαλάει ένα όργανο γύφτο τον ανεβάζανε τσιγγάνο τον κατεβάζανε (χωρίς να έχουν την παραμικρή ιδέα για το τι έχουν προσφέρει αυτές οι φυλές στη μουσική ανά τον κόσμο). Σήμερα λοιπόν όχι μόνο το έχουν συνηθίσει αλλά είναι και της μόδας να κουβαλάς ένα ούτι στον ώμο. Έχουν δημιουργηθεί ΤΕΙ, έχουν ειδικά μαθήματα στα πανεπιστήμια και στα ωδεία και το κυριότερο είναι ότι οι νέοι ενδιαφέρονται όχι μόνο να μάθουν αλλά να προσθέσουν και καινούρια στοιχεία.
- Τι θεωρείς πιο σημαντικό, να υπηρετείς την Τέχνη ή να επιβιώνεις;
- Και τα δυο. Για να έχω τη διάθεση της αναζήτησης, να υπηρετήσω την Τέχνη δηλαδή πρέπει να μη γουργουρίζει το στομάχι μου και για να μη γουργουρίζει το στομάχι μου πρέπει να παίξω ή σε γάμο ή σε συναυλία για να έχω τη διάθεση να υπηρετήσω την Τέχνη. Κάποιοι λένε όταν πεινάς τότε δημιουργείς. Δεν ξέρω, εγώ όταν πέρασα το στάδιο της πείνας το μόνο που θυμάμαι είναι να ζητάω δανεικά από φίλους ή να βρίζω όσους μου χρωστούσαν.
-Είναι το επόμενο βήμα ενός μουσικού η σύνθεση; Ποια ανάγκη σε ώθησε να γράψεις;
- Όχι απαραίτητα. Υπάρχουν μουσικοί που παίζουν πολύ καλά με το όργανό τους με τεχνική και ευαισθησία αλλά δεν τους αφορά να προχωρήσουν παρακάτω. Δεν είναι ούτε υποχρέωση ούτε μειονέκτημα. Υπάρχουν μουσικοί που από τη φύση τους βγάζουν πράγματα. Εγώ γράφω μουσική όταν αυτοσχεδιάζω, τότε μου βγαίνουν ιδέες που τις επεξεργάζομαι.
-Δώσε μας μια ευχή!
-Να είστε ειλικρινείς με τους συνανθρώπους σας. Να πάτε στα μέρη από όπου κατάγεστε γιατί εκεί είναι η φυσική σας ενέργεια. Και να ζητάτε αυτό που θέλετε από τους φίλους σας, μη διστάζετε!
Ο Δημήτρης Μπασλάμ είναι μια πολυτάλαντη, πολύχρωμη προσωπικότητα που ξεδιπλώνει τις διαφορετικές πλευρές του στους τομείς της Τέχνης και ενθουσιάζει, ξεσηκώνει και εκπλήσσει ευχάριστα. Εξαιρετικός δεξιοτέχνης στο μπάσο, το οποίο στα χέρια του βγάζει φωτιές, παραμυθοπλάστης μαγικός και συνθέτης που αποπνέει φρεσκάδα και νοσταλγία είναι μερικές από τις κύριες ιδιότητές του. Δανειζόμενη το όνομα του παιδικού του ήρωα, ο κύριος Μπασλαμ είναι ο δικός μας «Γαργαληστής»!
Από τη Φιλουμένα Ζλατάνου.
- Κάνε μας μια αναδρομή στην πορεία σου.
- Άρχισα να παίζω μουσική με αφορμή τους Paradox (συγκρότημα δεκαπεντάχρωνων στην Έδεσσα) και αργότερα μην θέλοντας να ασχοληθώ με κάτι άλλο εκτός της μουσικής πήγα στην Θεσσαλονίκη όπου ανάμεσα στις υποτυπώδεις σπουδές μουσικής άρχισα να δουλεύω σε μαγαζιά της επαρχίας και της Θεσσαλονίκης, (σκυλάδικα, μπουάτ, ρεμπετάδικα κλπ κλπ).
Αργότερα άρχισα τις συναυλίες με διάφορους όπως η Μελίνα Κανά, ο Μανώλης Φάμελλος, οι Big Sleep, και άλλοι άλλοι πολλοί. Αυτό τον καιρό παίζω με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου και τον Γιάννη Αγγελάκα. Αυτά...
- Πότε στράφηκες στη σύνθεση και ποια ανάγκη σε ώθησε προς τα εκεί.
- Δεν νομίζω ότι υπάρχει μουσικός που να μην φτιάχνει η να θέλει να φτιάξει κάτι δικό του. Είναι ανάγκη του καθενός μας να συγκεντρωθεί και να απομονωθεί σε κάτι. Κι αυτό με τον καιρό το κρατάει όσο το δυνατόν για τον εαυτό του και τους πολύ κοντινούς του...
- Βγαίνει σε όλους όμως αυτή η ανάγκη;
- Μεγάλο ρόλο παίζουν και οι συγκυρίες.
- Πώς γίνεται η μεταπήδηση από το soundtrack «Η γυναίκα είναι άνθρωπος σκληρός» στα παιδικά παραμύθια και τον «Γαργαληστή»;
- Το ίδιο είναι άμα τα προσέξεις. Και στα δυο παίζει κι ο Καφετζόπουλος! (γελώντας) Ντύνεις μια ιστορία και από αυτή την άποψη είναι ίδια.
- Πως σου φαίνεται η μουσική βιομηχανία στις μέρες μας;
- Στα κάτω της. Όχι όμως και οι καλλιτέχνες...
- Όπως;
- Θέλω να πω ότι γίνονται πράγματα. Καινούργιες παραγωγές, συγκροτήματα, ωραία τραγούδια. Απλά έχει αλλάξει ο τρόπος που πληρώνονται όλα αυτά. Άλλοι τα πληρώνουν μόνοι τους και καλά κάνουν κι άλλοι ψάχνουν χορηγούς που κι αυτοί καμιά φορά είναι αναγκαίοι...
- Είσαι στην ΑΕΠΙ. Θεωρείς ότι είναι το αναγκαίο κακό για να βγάζουν χρήματα οι δημηουργοι;
- Αυτοί εισπράττουν έτσι κι αλλιώς στο όνομα όλων των δημιουργών. Αν δεν είσαι μέλος της δεν δικαιούσαι τίποτε... Η νομοθεσία τους δίνει ακόμα αυτό το δικαίωμα.
- Είναι ο Θανάσης κουλτουριάρης;
- Διαβάζει, ακούει, σκέφτεται. Μάλλον δεν είναι με την τρέχουσα σημασία της λέξης
- Υπάρχει σαν ετικέτα το έντεχνο τραγούδι;
- Ακριβώς έντεχνο τι είναι δεν ξέρω. Ο μόνος διαχωρισμός που καταλαβαίνω εγώ είναι σε σχέση με τον λόγο που γίνονται τα πράγματα Κατά τα άλλα όλα έχουν τέχνη μέσα τους για να γίνουν.
- Είναι προτιμότερη η εξειδίκευση σε ένα όργανο ή η πολυπραγμοσύνη;
- Εγώ βιρτουόζος δεν είμαι ούτε ήθελα ποτέ να είμαι. Αυτοί που προσπαθούν να εκφραστούν μόνο μέσα από το όργανό τους και την τελειοποίηση της τεχνικής τους είναι άλλο πράγμα. Το καταλαβαίνω απλά δεν είναι δικιά μου ανάγκη. Το να έχεις όμως την τεχνική και περνώντας τα χρόνια να προσποιείσαι ότι δεν την έχεις. είναι το ιδανικό.
- Τι είναι περισσότερο σημαντικό, το ταλέντο ή η σπουδή;
- Και τα δύο νομίζω. Και σαν σπουδή εννοώ και την προσωπική δουλειά του καθενός εκτός από τα ωδεία και τα μαθήματα...
- Ποιες είναι οι μουσικές επιρροές σου;
- Ακούω διάφορα, άρα και οι επιρροές είναι ότι να ‘ναι
- Θα ήθελα ένα σχόλιο για το κοινό και πως επηρεάζει τα πράγματα;
- Δε γνωρίζω για τον καθένα από τι επηρεάζεται. Εμείς απλά πρέπει να προτείνουμε αυτό που μας αρέσει...
- Τον φανατισμό πως τον δέχεσαι;
- Δεν μ’ αρέσει αλλά αν υπάρχει ας είναι τουλάχιστον για πράγματα που έχουν ουσία
- Την προσωπολατρία:
- Αν το ένιωθα για κάποιον θα σου απαντούσα. Εξάλλου δεν έχω απαντήσει καν στο δίλημμα που με τυραννάει χρόνια. Το πρόσωπο ή το έργο του;
- Τι κάνει καλύτερο έναν μουσικό;
- Οι συναναστροφές του πρώτα απ’ όλα
- Πώς ελέγχεται η ματαιοδοξία που πηγάζει από την αναγνωρισιμότητα;
- Δεν ξέρω γιατί δεν το έχω νιώσει... ακόμη
- Ούτε όταν από κάτω φωνάζουν το όνομα σου, όπως και συμβαίνει; -
- Δεν μπορώ να πω ότι δεν χαίρομαι, και μάλιστα πολύ Εξάλλου σου δείχνουν την αγάπη τους έτσι Από την άλλη όμως εμείς παίζουμε μουσική, κι από αυτούς που ακούνε άλλοι χαίρονται άλλοι συγκινούνται μερικοί νευριάζουν, χειροκροτάνε και τέλος. Δεν είμαστε κάτι. παραπάνω από αυτό. Εμείς τουλάχιστον, στο σχήμα του Θανάση.
- Είναι οι μουσικοί στη σκιά των ερμηνευτών; ένα σχόλιο!
- Όταν μια συναυλία είναι επικεντρωμένη στον τραγουδιστή τότε δεν υπάρχει τίποτε άλλο εκτός από αυτόν. Τέτοιες συναυλίες ουκ ολίγες. Με το Θανάση δε νομίζω να συμβαίνει αυτό. Ο Θανάσης δε θεωρεί τον εαυτό του τραγουδιστή καν. Ο Σιώτας που είναι κι ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές, το ίδιο Από την άλλη όμως οι τραγουδιστές λένε τα λόγια του τραγουδιού, λένε την ιστορία, και αυτό για κάποιους που ακούνε, είναι αρκετό.
Βέβαια όπως λέει και ο Μπαντούκ (σ. σ. Γεώργιος Bandoek Αποστολάκης) για κάποιους τραγουδιστές υπάρχει το λεγόμενο L. S. D. Lead Singer Disease.
- Υπάρχει πολιτικό τραγούδι στις μέρες μας; Και πόσο δύναμη έχει στις μέρες μας;
- Στην ιστορία υπήρξαν τραγούδια που ξεσήκωναν τον κόσμο. Στις μέρες μας τα τραγούδια διαμαρτυρίας δεν νομίζω ότι μπορούν να κάνουν κάτι ανάλογο αν και τα πράγματα γίναν και γίνονται πάρα πολύ δύσκολα. Ίσως ξεσηκώσουν τα παιδιά μας, τα εγγόνια μας, τα δισέγγονά μας γιατί εμείς απλά καθόμαστε και παρακολουθούμε σαν ηλίθιοι.
- Θα μας δώσεις μια ευχή;
- Να προσέχετε τις παρέες σας!
|
|